Çetin Ay :
Düsseldor/Yorum
Her gece kapılar kapanır.
Koridorlar boşalır.
Sesler biter.
Ve geriye sadece bir düşünce kalır.
Ne televizyonlar, ne danışmanlar, ne ekranlar onu bastırabilir.
Çünkü bu ses dışardan değil, içerden gelir:
Ya gidersem....!
İç Sesin Yankısı
Bunu kimse bilmez.
Ama herkesin içinde sessizce yürüyen bazı sorular vardır.
Bunlar konuşulmaz.
Kayıtlara girmez.
Ama düşüncenin iç odalarında yankı yapar.
Gitmek, bazen sadece bir ayrılık değil;
bir tanımın silinmesidir.
Ve o tanım silindiğinde, insan kendini bile tanıyamaz hale gelir.
İşte bu yüzden bazı sorular bastırılır.
Yokmuş gibi davranılır.
Ama bastırılan her şey gibi,
en sessiz anlarda geri döner.
Korkunun Tanımı Değişir
Korku bazen bir düşmandan değil;
geçmişte kalmış, unutuldu sanılan şeylerden gelir.
Bir söz.
Bir yüz.
Bir karar.
Ve hepsi, gecenin bir yerinde zihne uğrar.
O yüzden bu sorudan kaçılır:
“Ya gidersem?”
Bu, bir kişinin değil;
her güçlü pozisyondaki insanın bir gün yüzleştiği sessiz sorudur.
Bir yerden sonra gücün değil, boşluğun sesidir.
Yalnızlığın Derinliği
Kalabalıklar güven verir.
Ama düşünce yalnızlıktır.
Ve insan, en çok yalnızken kendine rastlar.
Gece odasında ışık sönmese bile,
zihin kararır.
Ve sorular birer birer yürür:
“Ben kim olurum?”
“Benden sonrası ne olur?”
“Ben susarsam, kim konuşur?”
Bu sorular cevap istemez.
Zaten cevapsızdır.
Ama varlıkları yeter.
Çünkü insanı içerden yıkarlar.
Bazı cümleler bağırmaz.
Ama hayat boyu susmaz.
“Ya gidersem?”
Bir gün sorulmak zorunda kalınan bu cümle,
insanın kendine bile yüksek sesle söyleyemediği bir gerçektir.
Çetin Ay
En politik gazete haberi
