Batı kültürüne dayalı bir sistemi benimsediğinden beri, ülkemde; siyasi yapı ve halk arasında daima bir soğukluk olduğunu hissetmişimdir. Yaşanan olaylar ve süreçler bu hissiyatımı doğrulamaktadır.
Merhum Adnan Menderes ve ekibi bir nebze de olsa bu soğukluk ve aykırılığı gidermeye çalışmışsa da, sistem sahipleri buna izin vermeyerek, o güzide ekibi darağacına yollamıştır. 12 Eylül sonrasında bir Turgut Özal çıkmış ve Menderes?in yarım bıraktığını tamamlamaya çalışmıştır. Ancak, şaibeli bir ölümle aramızdan ayrılmıştır. 2002?de Recep Tayyip Erdoğan ve ekibi bu bayrağı ele almış ve halk, ?içimizden biri? diye onun peşinden yürümüştür.
Gerçekten de bu ekip, sistem ve halk arasında bir barış köprüsü inşa etmiştir. Bu ekip yaklaşık 15 yıldır ülkeyi idare etmektedir. Bu sürecin en büyük kazanımı; halkın iktidara samimiyetle sahip çıkmasını sağlamış olmasıdır. Çünkü eskiden, kimin hükümet olacağı fazla önemsenmezdi. Nasılsa, gelen hükümetler, iktidar olsalar da, muktedir olamazlardı. Bu yüzden sistemin oluşturduğu imtiyazlı sınıflar ve halk arasındaki soğukluk sürer giderdi.
Yaşanan son 15 yıl, sistemle halk arasında bir dayanışma, bir kaynaşma meydana getirdi bunu zirve noktası ise 15 Temmuz olaylarıdır. Halk canını ortaya koyarak kendi seçtiğine sahip çıkmış ve onun arkasında durmuştur. Siyasete katılım, şu anda ülkemizde en yoğun dönemini yaşamaktadır.
Muhalefetiyle, iktidarıyla siyasetin tam içindedir. Günlük politikaları tartışmak sıradan bir olay olmuş, ülke, yarınların kaygısına düşmüştür. Eskiden yarınlar yoktu, hep günlük politikalar, kısır çekişmeler vardı. Yarına ve geleceğe yönelik düşünenler hep marjinal bırakılmıştı. Çünkü batıya endeksli sistem, toplumun bütün ideallerini yok etmiş, farklı düşünenleri, çeşitli yollarla cezalandırarak susturmuştu.
Elbette ki, ideali olmayan toplumların, iddiası da olmaz. Haline razı olur sus-pus oturur durur. Dünyaya ve yarına ait söyleyeceği bir şeyi olmaz. Yüz yıldır bu hali yaşadı ülkem. Son 15 yıldır, düşüncenin önündeki tabular yıkılmaya başladı, devlet, eski geleneğine dönmeye ve eskimeyen idealleri dillendirmeye başladı. Bu durum, dünya emperyal güçlerini ve yerli işbirlikçilerini rahatsız etse de, kendi insanımız bu durumdan gayet memnun ve yarınlar için umutlu bir atmosfere girdi.
Devletin zirve kurumu olan TBMM, halkla arasında oluşan yüzyıllık bir soğuma ve ayrışma sürecini rafa kaldırarak, halkla arasındaki bağları güçlendirmeye başladı. Bunun birçok örneği var ama beni en çok etkileyen, MHP Osmaniye Milletvekili Sn. RUHİ ERSOY beyefendinin son konuşmasıdır. Ne diyor sayın vekil? ??gönül coğrafyasını idrak edemeyenler, Türkiye cumhuriyeti devletini 81 vilayetten ibaret sayarlar. Semerkant?tan Ötüken?den cihan hakimiyeti ülküsüyle yola çıkarak, İslamla şereflenmiş ve nizamı alem, İlay-ı Kelimetullah davasıyla ALLAHIN hükmünü yeryüzüne hakim kılmak ve adaleti tesis etmek için gayret kuşanmış bir milletin temsilcisiyim? ? diyor. Ve ekliyor ? Vatan; ne Türkiye?dir Türklere, ne Türkistan? Vatan büyük ve müebbet bir ülkedir Turan?
TBMM de dillendirilen bu ideal, elbette göğsümü kabarttı, duygularımı şahlandırdı? Benim ülkemde elbette bu idealler olmalı ve onları seslendiren böyle yiğitler çıkmalı.
Eğer yeniden Dünya?ya yön verecek bir medeniyet kurmak istiyorsak, bu ideallere sahip çıkmalı ve bedeli ne olursa olsun yolumuzdan dönmemeliyiz. Buradan RUHİ ERSOY beye selam ve dualarımı iletiyorum.
Vesselam...
